Παραδοσιακή λαχανόπιτα στο φούρνο

Στο χωριό μας πριν 30-40 χρόνια όταν  κάθε σπίτι είχε ακόμη τον φούρνο του έξω σε μια άκρη
της αυλής,οι νοικοκυρές της εποχής( ιδίως τις γιορτινές μέρες)" ψένανε "πίτες, λαχανόπιτα, κυρίως που ήταν η πιο δημοφιλής πίτα.
Τότε πιτσιρικάδες καθώς γυρνούσαμε σε όλο το χωριό τραγουδώντας τα κάλαντα "τρυπούσαν"
οι μύτες μας από την μυρωδιά της λαχανόπιτας και του φρέσκο-ψημένου ψωμιού.
Μνήμες"ακριβές" ανεξίτηλα χαραγμένες στο μυαλό ενός
παιδιού, ακόμη τώρα περισσότερο που το στοιχείο του
ατομισμού του νέο-ευδαιμονισμού και του λεγομένου καθωσπρεπισμού τείνουν να καταλαγιάσουν. Τώρα που "έπεσε η μύτη μας", όσοι από μας μεγαλώσαμε σ'αυτές τις εποχές
οφείλουμε να" κοιτάξουμε πίσω"και να ξαναδούμε πως ζήσαμε και μεγαλώσαμε εκείνα τα
χρόνια χωρίς να έχουμε την παραμικρή απαίτηση από τους γονείς μας που τα "έβγαζαν δύσκολα".
Παρακάτω θα δούμε πως φτιάχναμε την λαχανόπιτα, για άλλους χορτόπιτα στην Ομβριακή.

Μάζεμα χαμομηλιού στην Ομβριακή

Συγκομιδή του τσαγιού του βουνού

Ψήσιμο φαγητού σε παραδοσιακό φούρνο με ξύλα

Για όσους έχουν γεννηθεί σε χωριό πριν το 1965 με αυτό το αφιέρωμα ανασύρουμε μνήμες.

Όταν θέλουμε να ψήσουμε φαγητο στον ξυλόφουρνο, αρχίζουμε ανάβοντας την φωτιά

με αρκετά ξερά ξύλα.Για όσους βρίσκονται κοντά σε δάσος με πουρνάρια ακόμη 

καλύτερα.Το πουρνάρι ανάβει και χλωρό και αποδίδει άμεσα μεγάλη θερμοκρασία στον

θάλαμο του φούρνου,στη συνέχεια ρίχνουμε και χονδρά ξυλα κατά προτίμηση κλαρί

(βελανιδιά) Στην προκειμένη περίπτωση σήμερα Κυριακή όπως θυμάμαι από τα 

παιδικά μου χρόνια στην δεκαετία 1960-1970, πάντα το" καλό"φαγητό της Κυριακής

ήταν κρέας με πατάτες. Εδώ το κρέας είναι χοιρινές μπριζολες, καμιά σχέση με τα 

δικά μας κρέατα, από τα δικά μας ζώα τότε. Παρακάτω η συνέχεια του ψησίματος...